FFG16: Hermia & Helena
De nieuwe film van regisseur Matías Piñeiro geeft u mooie beelden, maar slaagt er niet in om te ontroeren. Bereid u voor op een licht snurkend publiek en een pijnlijk besluiteloos hoofdpersonage.
“Ik ben tegendraads en hou niet van Amerikanen.” Dat eerste wordt al snel duidelijk wanneer het Argentijnse hoofdpersonage van dienst, Camila, in New York begint aan te pappen met meerdere Amerikanen tegelijkertijd. Zo probeert ze weg te vluchten van haar strop lopende vertaling van Shakespeare’s ‘A Midsummer Night’s Dream’. Dit ondanks haar voornemen om zich niet te laten afleiden door de stad zoals haar voorganger en vriendin Carmen. U heeft het misschien al opgemerkt: er lijkt een verband te zijn tussen de op elkaar lijkende namen van Hermia en Helena (twee hoofdpersonages van het bovengenoemde stuk van The Bard) en Carmen en Camila. Net zoals ‘A Midsummer Night’s Dream’ wordt de film gekenmerkt door ingewikkelde, en in dit geval oninteressante en oppervlakkige, relaties. Maar daar stopt dan ook de Shakespeareaanse vergelijking.
Het verhaal gedraagt zich als een rustig kabbelend beekje. De film levert mooie en idyllische beelden op, blijft veilig aan de oppervlakte en weet niet zo goed waar het precies naar toe moet. Natuurlijk werkt het ruisen van zo’n beek vooral zeer rustgevend. Mijn buurvrouw die 60 minuten – van de 87 die de film telt – lag te dutten, kan dat ongetwijfeld beamen. Het enige moment dat ‘Hermia & Helena’ even in een stroomversnelling lijkt te geraken, is wanneer Camila haar tot dan toe nooit ontmoette vader Horace gaat bezoeken. Toch blijft een aangrijpende, diepgaande scène uit en worden we verveeld met vragen als “Do you believe in genetics?” en “Do I have any siblings?”. Die maken vooral duidelijk dat vader en dochter al bijna even vervreemd zijn van elkaar als Camila van de anderen in haar leven.
‘Hermia & Helena’ is een film die net zoals z’n hoofdpersonage geen enkel benul heeft waar het naartoe moet. Misschien hadden de filmmakers dat zelf ook door en probeerden ze dat op halfslachtige wijze op te lossen door een irritant opgewekte soundtrack en enkele artsy close-ups van boomkruinen erin te proppen. Dat laatste geeft u vooral zin om naar buiten te gaan en te genieten van een zonnige zondag. Blijkbaar werd ‘A Midsummer Night’s Dream’ zo’n 300 jaar lang maar niets gevonden, dus geen nood meneer Piñeiro, u moet slechts wat geduld uitoefenen, want zoals onze favoriete bard zegt “How poor are they that have not patience!”