FFG16: Le Ciel Flamand
Wie ‘Offline’ (2012) zag, wist het al, maar Peter Monsaert heeft met zijn tweede langspeler nogmaals bewezen dat hij weet hoe hij films moet maken. Hij loodst zijn publiek genadeloos binnen in de donkere wereld van ‘Le Ciel Flamand’, een bordeel aan de Franse grens.
Monique (Ingrid De Vos) en haar dochter Sylvie (Sara Vertongen) leiden een dubbelleven: ze runnen een bordeel en proberen dat tegelijkertijd angstvallig verborgen te houden voor Sylvies dochter Eline (Esra Vandenbussche), die zeer nieuwsgierig is naar wat er zich achter die “mooie rode lichtjes” afspeelt. Ook Wim Willaert verrijkt de cast van de film als dutske ‘nonkel Dirk’. Hier toont Willaert dat hij de enige Vlaamse acteur is die de rol van middelbare buschauffeur kan neerzetten als een echte cutie.
Monsaert gunt ons een blik in de persoonlijke sfeer van het leven en de relaties van de personages, zonder dat we ons een moment voyeurs voelen. Vertongen en Vandenbussche zijn in het echte leven ook moeder en dochter, en die connectie komt de geloofwaardigheid van de film zeer ten goede, maar ook de evolutie in de relatie tussen Dirk en Sylvie is hartverscheurend reëel. Meer dan dat kunnen we niet kwijt over de plot, om de kijkervaring niet te vergallen.
Als we zeggen dat het een donkere film is, hebben we het niet over – wat je zou verwachten – het beroep van Monique en Sylvie. De sfeer in het bordeel is zo amicaal en alledaags voorgesteld dat we gerust gezellig willen meekletsen met de dames wanneer ze samen doodleuk hun reviews bekijken op websites als www.hookers.be. Monsaert wou niet focussen op het beroep van de personages, maar op de mensen die daarachter schuilgaan. Wat de film zijn rauwe, naar de keel grijpende karakter geeft, is het feit dat we getuige zijn van het worstelende gevecht van een ongewone familie om gewoon te zijn. Raden wij deze film aan? Jazeker. Maar we hebben u gewaarschuwd: er is een grote kans dat u de zaal niet verlaat met zo’n hemels gevoel als de titel laat uitschijnen. Snik.