The Grudge
Na het succes van The Ring, de Hollywood-remake van de Japanse instant cultklassieker Ringu, was het niet lang wachten tot gelijkaardige producties werden uitgebracht. Ook The Grudge is gebaseerd op een Japanse horrorprent, en heeft naast het verhaal ook nog even dezelfde regisseur meegeritst. Of hoe imperialisme toch nog zo slecht niet is.
Voor de plot hoef je het alvast niet te doen, de hele film draait rond een macaber woonhuis in hartje Tokio, waar een stel moordende geesten lekker intiem wordt met een hoop na�eve en slachtrijpe Amerikanen. De kracht van deze remake schuilt dan ook in de chaotische opeenvolging van waanzinnig spannende (moord)scènes. Wie zich enigszins inleeft in de prent, zal nooit meer naar Japanse jongetjes kunnen kijken zonder het hart in de keel te voelen bonzen. Zelfs als ze niet erg knap zijn.
De spanningsopbouw nadert de perfectie. Waar The Ring eigenlijk nog erg gezapig voortkabbelde tot de memorabele en bloedstollende eindscène met de televisie, krijg je in The Grudge aan één stuk door scènes van dat niveau te zien. Het grote probleem is echter dat de film uiteindelijk niet meer blijkt te zijn dan een opeenvolging van gruwelijk spannende clips, die af en toe worden onderbroken om de magere plot wat verder uit te spinnen of om close-ups van het mooie snoetje van Sarah Michelle – Buffy – Gellar te tonen. Niet dat dat tijdens de film erg stoort, meestal zijn deze adempauzes zelfs eerder welkom. Voor je de spanning zenuwachtig hebt kunnen weglachen, word je immers alweer overgeleverd aan de zieke fantasie van regisseur Shimitzu. Er zijn er weinigen die zo´n beklemmende sfeer kunnen creëren met zo´n absoluut minimum aan middelen. Waar een Jap vroeger nog een loodrecht naar beneden razende Zero nodig had om een westerling angst aan te jagen, heeft Shimitzu genoeg aan een potje bleke schmink en een stel grote ogen. Er zullen na deze film nog maar weinig mensen zijn die zonder problemen even de zolder kunnen induiken om te onderzoeken waar dat geritsel vandaan komt.
Goed, The Grudge is dan misschien geen cinematografische hoogvlieger, het is wel een film die enkel al door zijn stijl en sfeer bij de kruim van de hedendaagse horror behoort. Een prent voor de complexloze medemens die al eens argumenten zoekt tegen het jammerlijke bombardement op Hiroshima en Nagasaki. Of net om het nog eens over te doen.