Je lichaam voor de wetenschap

Door Axel De Backer

Voor studenten is meedoen aan een studie van DRUG zowat de ideale manier om extra zakgeld te verdienen. Je hoeft enkel wat pilletjes te slikken en een paar dagen in het ziekenhuis te blijven voor tests en observatie. Afhankelijk van de studie waar je aan deelneemt, krijg je enkele honderden tot duizenden euro’s als vergoeding. De grootte van die vergoeding heeft niet te maken met het risico dat je loopt, maar wel met hoe belastend de studie is: of je vaak naar de unit moet, lang moet blijven, een hele batterij tests moet ondergaan...

In het verleden bracht een onderzoek naar de veiligheid van Yacult, waarbij je enkel twee stoelgangstalen binnen moest brengen, bijvoorbeeld ongeveer 200EUR op. Van een studie met een nieuw medicijn tegen schizofrenie, kon je echter al vlug 3000EUR rijker worden, maar dan moest je wel bereid zijn om 17 dagen onafgebroken in het ziekenhuis te blijven. Genoemde vergoedingen zijn bovendien belastingvrij, al is dat bij studenten niet echt relevant.

Voor wie het financiële argument niet voldoende is: je helpt via een deelname aan een DRUG-studie ook de medische wetenschap vooruit. Op die manier werk je misschien mee aan een medicijn om je zieke oma te genezen. Of nog beter: jezelf.

Je krijgt dus veel geld voor weinig werk en helpt er nog eens andere mensen mee. Waarom staat dan niet de hele studentenbevolking te trappelen om mee te doen aan studies van DRUG? Misschien omdat ze te gevaarlijk zijn? Ja en neen. Natuurlijk gaat het om experimentele medicijnen en is er een groter risico dan wanneer je een Dafalgan neemt tegen de hoofdpijn of een aspirine tegen bloedklonters in het vliegtuig. Niettemin zijn de voorzorgsmaatregelen die genomen worden indrukwekkend. Vooraleer iemand kan deelnemen aan een studie, wordt die persoon immers grondig getest: wie niet helemaal in orde is, wordt niet tot de studie toegelaten. En de criteria zijn streng, maar gerechtvaardigd: rokers worden zo goed als altijd uitgesloten, zo ook mensen die enige vorm van medicatie gebruiken. Vrouwen mogen al helemaal niet deelnemen, tenzij ze onvruchtbaar zijn, om negatieve gevolgen van medicijnen niet op het nageslacht over te brengen.

Risicodoelgroepen worden dus op voorhand geweigerd, maar ook tijdens het onderzoek houdt DRUG de proefpersonen nauwgezet in de gaten: bloed wordt geprikt, hartslag gecheckt en urine gescreend op sporen van drugs. Alle potentieel gevaarlijk voedsel – zoals pompelmoessap, chocolade en alcohol – wordt aan restricties onderworpen. Ook nachtarbeid en stresserende activiteiten zoals topsport, moeten proefpersonen achterwege laten. Bij het inchecken kan je gefouilleerd worden en wordt je bagage ingekeken, aangezien eigen eten en drank verboden zijn. Gedurende je verblijf eet je dus ziekenhuisvoedsel. Niet meteen het smakelijkst, maar wie toch tegen de opgelegde regels zondigt, kan een boete oplopen.

Rond geneesmiddelenonderzoek mag dan wel de schijn van gevaar hangen, echt gerechtvaardigd is dat niet. Ook het beeld van een kamer vol mannen die elk op hun eigen bedje misselijk liggen te wezen en compleet plat gespoten zijn, als waren ze onder handen genomen door Josef Mengele, ligt ver van de realiteit. De DRUG-dienst lijkt qua sfeer nog het meest op een kalme jeugdherberg, waar mensen van allerlei slag zich op hun gemak bezighouden met boeken te lezen, te computeren, televisie te kijken en af en toe een douche te nemen. Wie zich zorgen maakt om het missen van enkele lessen door een deelname aan een studie, kan zijn schuldgevoel dus zonder twijfel wegstuderen tijdens het verblijf.

Enthousiastelingen kunnen een mailtje sturen naar drug@uzgent.be om zich in de schrijven, dan word je op de hoogte gehouden van nieuwe studies. Wie in het verleden al meegedaan heeft, kan vrienden aansporen: sinds een tijdje krijg je per nieuwe proefpersoon die je aanbrengt een FNAC-bon van 25EUR.