Kajira on top!
- editie
- 565
- categorie
- sociale wetenschappen
De ‘Fifty shades’-trilogie liet geen enkel vrouwenhart onberoerd, zelfs dat van onze eigenste alma mater moest er aan geloven. Verzwolgen in duistere fantasieën erkende de UGent immers de eerste en nog steeds enige bdsm-studentenclub van het land. Drie jaar na erkenning leggen we Kajira graag eens op de rooster, auwtch!
We zullen maar direct met de deur in huis vallen, dat doet tenslotte ook wat pijn. Er zijn heel wat clichés verbonden aan Kajira. Welke zouden jullie graag de wereld uit helpen?
“We worden eigenlijk niet veel geconfronteerd met die clichés. Maar de meeste nieuwe leden zeggen wel: “O, dit had ik niet verwacht!” Ik denk dat er veel mensen verwachten dat ze naar een soort van lezing gaan, waar ze op een stoeltje gaan zitten en wat informatie gaan krijgen. Dat is het niet. We zitten in kleine groepjes, waar je heel veel eigen input geeft en eigen vragen stelt. Nieuwe leden zijn daardoor al heel snel heel open over eigen ervaringen en meningen.”
We lazen op jullie website dat jullie ook knutselavonden organiseren. Wat moeten we ons daar bij voorstellen? Knutselen jullie zelf handboeien en zweepjes ineen?
“Ja, ik zal ze eens laten zien (haalt vol enthousiasme haar gsm boven). Je ziet, bdsm heeft ook een creatieve kant. Daarnaast is het ook veel goedkoper. Als je een zweep voor bdsm in de winkel koopt, dan betaal je makkelijk 20 euro. In de Decathlon betaal je vijf à zes euro, maar een zweep zelf maken, dat gaat ook. Dit is bijvoorbeeld een flogger, gemaakt van de binnenband van een fiets. Die zijn eigenlijk heel stevig en echt heel goed. En dat is dan een kleine mattenklopper gemaakt uit wasdraad. Die is niet zo groot, maar hij doet wel wat pijn.”
In de film ‘Fifty Shades of Grey’ krijgt de protagoniste er af en toe goed van langs. Zo goed dat ze na een stomende nacht vaak bont en blauw staat. Waar wordt de lijn getrokken tussen bdsm en mishandeling?
“Consent! En daarnaast ook de communicatie, communicatie en nog eens communicatie. Je kunt wel consent geven, maar als je één keer zegt: “ja, het is goed” en je stopt dan met communiceren, dan is het niet meer goed. Je moet blijven communiceren. Communicatie is heel belangrijk.”
“Verkrachtingsfantasieën zijn vaak voorkomend, en niet alleen binnen de bdsm-wereld”
Als bdsm-liefhebber heeft men vaak een voorkeur voor iets extravagantere seks. Maar wat als het de illegaliteit induikt, hoe staan jullie daar dan tegenover? Moet een mens hier vrij in zijn of kunnen sommige vormen van seks echt niet?
“Dat is een discussie waar wij heel hard voor openstaan. Natuurlijk wat illegaal is, is illegaal. Van kinderen blijf je af. Over bestialiteit oordelen wij bijvoorbeeld ook dat het illegaal is, want een dier kan immers geen consent geven. Maar we staan wel open om erover te praten en om te luisteren naar diegenen met een tegenargument. Verkrachtingsfantasieën zijn bijvoorbeeld vaak voorkomend, en niet enkel binnen de bdsm-wereld. Natuurlijk keurt niemand verkrachtingen goed, maar misschien is er wel plaats voor die fantasie in een soort rollenspel waar uiteraard vooraf veel over gepraat werd wat de betrokkenen willen en niet willen. Het kan dus juist bevrijdend zijn voor mensen met dergelijke fantasieën om erover te kunnen spreken en er niet voor veroordeeld te worden.
Er is een algemene grens binnen de bdsm-community, namelijk de 3 S’en Safe, Sane and Concensual (Oké, dit zijn geen 3 S’en, laten we ze dan maar de drie sisklanken noemen, red.) Dat zijn de basisconcepten die je in elk bdsm-artikel wel leest, die iedereen binnen de organisatie deelt. Binnenin de community is er ook heel wat controle op. Als iemand naar een speelfeestje zou gaan, niet met Kajira natuurlijk want dat doen we niet, en die gaat daar over de schreef, dan wordt die persoon daarvoor ook veroordeeld.”
Bdsm zou volgens jullie open en bloot moet kunnen worden besproken. Desondanks maken jullie gebruik van schuilnamen, moet er worden aangemeld op de website voor men deel kan nemen aan een activiteit en de pers is op die activiteiten al helemaal niet welkom. Jullie hebben toch niets te verbergen?
“Bdsm bevindt zich in België nog steeds in die grijze zone. Het gebeurt wel vaker dat bdsm’ers benadeeld worden in het professionele leven doordat de keuzes, die ze in het persoonlijke leven maakten, werden geopenbaard. Dat willen we kost wat het kost vermijden. We blijven tenslotte allemaal mensen met ambitie om verder te studeren en werk te vinden. Bovendien willen we ook gewoon controle hebben over aan wie we het vertellen en aan wie niet.
Op de website moet er worden aangemeld zodat niet eender wie komt toestuiken. Ook willen we de anonimiteit van onze leden garanderen. Daarom kan de pers logischerwijze niet aanwezig zijn op één van onze activiteiten. Niet dat we iets te verbergen hebben, maar we willen de leden een veilige, betrouwbare omgeving geven om hun verhaal te kunnen doen.”
We kunnen erin komen dat de universiteit eerst wat sceptisch tegenover Kajira stond. Krijgen jullie veel tegengas?
“Niet vanuit de universiteit en hogescholen, neen. We zijn nu drie jaar erkend en we doen ook al drie jaar lang ons best om in orde te zijn en te (proberen) bewijzen dat wij normaal zijn en geen vreemde dingen uitsteken. Sinds twee jaar organiseren we bijvoorbeeld een bondageworkshop. Toen hebben we specifiek toestemming gevraagd en uitdrukkelijk aangegeven dat dit niet op mensen uitgevoerd wordt (dit is immers de voorwaarde van de UGent: Kajira mag enkel informatie verlenen rond bdsm, het uitvoeren is uit den boze). Net zoals binnen de bdsm-community moeten we ‘communicatie, communicatie, communicatie’, ook naar de buitenwereld uitvoeren.”
Nog een laatste vraag: hoe komen jullie op de naam Kajira?
“Kajira is gebaseerd op een boekenreeks ‘Gor’, wat een soort fantasiewereld is waarin vrouwen slaven zijn, Kajira genoemd, en de mannen dominanten. Daarnaast is Kajira een term die vaak terugkomt binnen de bdsm. Dus het klinkt mooi, plus het heeft iets met bdsm te maken. (Wat houden we van zo’n kort en bondadige antwoorden, red.)