Ray LaMontagne - Ouroboros

Het vijfde album van Ray LaMontagne werd genoemd naar de mythische slang Ouroboros die zijn eigen staart opeet. Een teken van zelfreflexiviteit en cyclisme. Het zijn thema’s die duidelijk terug te vinden zijn tijdens het luisteren – zeker aangezien het geheel aanvoelt als een 40 minuten durend nummer, waarbij de nummers naadloos in elkaar overvloeien. Dat zorgt er ook wel voor dat je het album in een ruk moet uit luisteren, en het volledige effect nooit bekomen zal worden wanneer je slechts een enkel nummer afspeelt.
Het album is opgedeeld in Part One en Part Two, een duidelijke verwijzing naar vinylplaten. Op Part One nemen we de langzame afdaling van gelukzaligheid (“Hillside flush with the sunrise/Spring in the air/I can’t remember a morning so fair”) naar een donkere worsteling met identiteit waar, een lijn die ook te horen valt in de escalatie van zwaarder gitaarspel en psychedelische warboel van klanken. Dat in combinatie met de zweverige stem van LaMontagne geeft de ideale sound om te relaxen in de zetel met een glas whiskey en een sigaretje erbij (Schamper steunt alcohol- en tabaksgebruik niet, red.) (Allez ja, soms is wel oké, gewoon niet overdrijven he, red.)_.
In Part Two is deze lijn echter niet meer terug te vinden. Meer dromerigheid, minder gewicht, waardoor het tweede deel onverschilliger aanvoelt. Hoewel we hier de omgekeerde evolutie zien, met een donkere tekst op het eerste nummer (“Lock the door/Draw the shades/Close my eyes/I’m miles away”) en een meer hoopvol einde in ’Wouldn’t It Make A Lovely Photograph’, draagt het niet dezelfde kracht als het eerste deel. Toch vormt het geheel een prachtige plaat om naar te luisteren wanneer je wat wilt wenen met een goede soundtrack op de achtergrond.