’t Unief sluit de deuren

Gefotografeerd door Selin Bakistanli

’t Unief heeft voorgoed de deuren gesloten. Met uitzondering van een paar activiteiten die nog op de planning staan, blijft het café dicht en de uitbaters zijn al druk op zoek naar overnemers. Het idee om een studentencafé te starten ontstond in april 2014, toen de Gentse Studentenraad op zoek was naar een manier om studenten vertrouwd te maken met hun werking. Jonas Pauwels, toen bestuurslid Participatie in de Studentenraad en nu (ex-)bestuurslid van het café, kwam toen met het idee op de proppen. In mei begon hij, samen met een groep mensen, met de uitvoering ervan. De bedoeling was om studenten en verenigingen een locatie te bieden voor hun activiteiten, en tegelijkertijd wat meer bekendheid creëren voor de Gentse Studentenraad. De vzw achter ’t Unief is opgericht vanuit de Gentse Studentenraad en met de steun ervan. Tegen september 2014 was het café al open. Alles is heel snel gegaan, volgens sommigen te snel.

Therminal 2.0

“Het is altijd de bedoeling geweest om een betere, gezellige Therminal te maken. We zagen dat het studentenhuis zwaar overboekt was en dachten dat er vraag naar was. We wilden graag een alternatief bieden, want er is hier een grote ruimte”, zegt Bram Vandenberghe, medebestuurslid van het café. De beslissing om het pand, waar vroeger het Arteveldecafé zat, te huren, is genomen tijdens de Algemene Vergadering van de Studentenraad, waar toen zo’n 40 man aanwezig was. Jonas geeft toe dat het feit dat de verenigingen en konventen niet betrokken werden bij de beslissing achteraf gezien fout was. “We hebben in heel korte tijd moeten opereren; ik kon niet alle verenigingen bellen op een week tijd. Ik snap het wel: ik zou ook graag op de hoogte gebracht worden, maar nadien is hen uitgelegd waarom het zo is gelopen. Ik had wel verwacht dat ze zouden inzien dat we het met de beste bedoelingen hebben gedaan en uiteindelijk mee op de kar zouden springen”, legt hij uit. “Dat ze in het begin niet op de hoogte waren, zorgde gewoon voor een te hoge drempel om dan later effectief de sprong te maken.”

“Ik had wel verwacht dat ze zouden inzien dat we het met de beste bedoelingen hebben gedaan” – Jonas Pauwels

Bram denkt ook dat praesidia sowieso al veel te doen hebben en daarom misschien geen energie willen steken in een project waar ze niet om gevraagd hebben. Zo zijn er nog veel andere factoren die de niet zo denderende start van het café kunnen verklaren. “In het begin wisten we niet wat onze doelgroep was en hebben we moeten zoeken naar onze identiteit. Natuurlijk moesten we ook nog heel veel leren.”

Bloed, zweet en tranen

Toch vinden zowel Jonas als Bram het niet ondoordacht van de Studentenraad om het beheer van het café aan hen toe te vertrouwen. “Heel vaak is het wel een goede formule geweest dat mensen on the job leren hoe alles werkt, kijk bijvoorbeeld naar Cultour of Tumult.fm”, zegt Bram. “En het probleem is niet grotendeels te wijten aan onze onervarenheid. We hebben gewoon de fout gemaakt om niet meteen met jongere mensen te werken. Jonas studeert zelf bijna af, ik had al afgestudeerd moeten zijn. Eigenlijk wil je je apostelen zo jong mogelijk hebben, zodat ze het rimpeleffect kunnen tegengaan.” Volgens Jonas was dat inderdaad een groot nadeel: “Qua praktische dingen hadden we het leerproces snel onder de knie, maar de vrijwilligerswerking was heel moeilijk om uit te bouwen.” ’t Unief heeft, naast de valse start en de moeite met vrijwilligers, ook heel wat andere tegenslagen gekend. Het initiatief kon niet echt op veel bijstand rekenen van de buurtbewoners, die bang waren voor Overpoortscenario’s. Na twee klachten wegens geluidsoverlast hield ook de politie hen nauwgezet in de gaten. Jonas benadrukt dat hij begrijpt dat mensen hun rust nodig hebben, maar ergert zich aan de onverdraagzaamheid in de buurt. “Dat was voor mij misschien het meest negatieve aan dit alles. De sfeerbeheerder zei ook dat het niet meer te doen was, en dat ging niet enkel over ’t Unief maar gold ook voor de andere cafés. Mensen krijgen meer en meer het gevoel dat ze kunnen zagen en dat ze een stem hebben.” Volgens Lennert Noppe, voorzitter van de Gentse Studentenraad, hebben de vele kritieken op het project ook gezorgd voor een self fulfilling prophecy. “Verenigingen werd niet aangeraden om naar het café te gaan en er werd op voorhand al gezegd dat het op niks ging trekken. Als mensen alleen maar slechte dingen horen over iets … maar ik zeg niet dat er actief geboycot is.”

“De vele kritieken op het project hebben gezorgd voor een self fulfilling prophecy” – Lennert Noppe

Ook Bram en Jonas denken niet dat dat is gebeurd. Toch is Jonas wel een beetje ontgoocheld in de verenigingen. “Dat zijn zelf allemaal vrijwilligers. ’t Unief ook, dus als er iets georganiseerd wordt, zal het natuurlijk niet allemaal in orde zijn en dan kan je dat komen zeggen tegen ons. Maar om dat uit te kramen naar de rest? We doen het niet voor de eer, hè, maar we doen het ook niet om afgebroken te worden.”

Positief in ‘t Unief

Het verhaal is niet enkel somber en negatief. Beide heren beklemtonen ook dat er veel positieve aspecten zijn. “Het was heel leerrijk voor mij. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om rekening te houden met álle actoren wanneer je aan iets begint. Wij dachten gewoon ‘we starten een café’, maar er kwam zoveel meer bij kijken: leveranciers, drankhandelaars, pers, de universiteit, verenigingen, enzovoort”, doet Jonas zijn ervaring uit de doeken. Ook voor Bram is het een waardevol project geweest waarbij hij vooral veel heeft geleerd over management, maar daar is het niet bij gebleven: “Als er ergens een probleem was, bijvoorbeeld een verstopte leiding, dacht ik ‘geef mij nen tournevis en ik ga dat openleggen. Thuis kan je dat niet doen want als je het dan verkloot zit je daar misschien met een vloer vol stront.” Naast een leerrijke ervaring, heeft het café ook heel wat vaste klanten gelokt en ook de verenigingen die wél de weg ernaar vonden bleven komen. Rob Van Riet, praeses van Politeia beaamt dit. Zijn vereniging is een van de verenigingen die vaak gebruik heeft gemaakt van het café. “We waren eerst sceptisch, maar uiteindelijk hebben we wel gemerkt dat er in Gent wel nood is aan dergelijk café dat je voor een avondje zelf kan uitbaten.” Ook Lennert kan bevestigen dat er bepaalde doelstellingen wel gehaald zijn: er zijn wel degelijk verenigingen die er activiteiten organiseerden en het was ook een goede manier om studentenvertegenwoordigers, die vaak erg faculteitsgericht zijn, kennis te laten maken met elkaar. “Volgens mij hebben we wel echt een meerwaarde geleverd. Als we de deur hier achter ons dichttrekken, ga ik dat kunnen doen met een positief gevoel”, sluit Jonas af met een positieve noot. Bram valt hem hierin bij: “Waarom doe je uiteindelijk shit als vrijwilliger? Omdat je ideologisch denkt dat het ergens wel positief is, je bent daarvan overtuigd en je doet dat gewoon. Ik heb hier gevloekt, het café soms zelfs in de fik willen steken, maar ik ga het missen. En fuck, ik had nog seks willen hebben op de toog!”

“En fuck, ik had nog seks willen hebben op de toog” – Bram Vandenberghe