‘The Life Of Klootzak’
Waarschijnlijk zie je Kanye West niet als avant-gardekunstenaar of visionair, maar wel als narcistische eikel, als die zelfingenomen lomperik die Grammy’s uit de handen van Taylor Swift pikt. Weer zo’n talentloos stuk stront dat zomaar bekend geworden is, zoals zijn vrouw, Kim Kardashian. Ergens heb je gelijk: Kanye is een aandachtsgeile egocentricus. Maar volgens velen, waaronder alle rappers en die venten van Mumford & Sons, is hij de invloedrijkste popartiest van de 21ste eeuw. Hij maakte hiphop mainstream door het geweld eruit te filteren, producete talloze nummers van ’s werelds grootsten en klaagt elke dag op overtuigende wijze racisme en ongevoeligheid voor kunst en spiritualiteit aan.
Maar hij ís een eikel: Kanye West is een wandelende paradox. In zijn nieuwste album, The Life Of Pablo, is net dat het thema. De plaat exploreert Kanyes zielsberoeringen en is dan ook coherent in haar contradicties. Het is een gospel-mixtape vol gebroken autotune en industriële geluiden. Er wordt gezongen en gerapt, over de dood en over anal bleaching. Kanye uit zijn intense spiritualiteit, maar klaagt dat hij ze niet verzoend krijgt met zijn verlangen naar zonde. Hij wil een goede papa zijn, maar blijft snoepen uit de foefendoos. Kanye is een gebroken man, een God en een nobody.
Pablo staat al een tijdje online, maar de artiest blijft nummers veranderen en toevoegen. De plaat reflecteert Kanyes ziel, zo zegt hij zelf, het is dus logisch dat ze nooit af is. Zo wordt hij de eerste artiest die een album niet als een statisch gegeven ziet, maar als een proces. Is het dan de beste plaat ooit, zoals hij zelf beweert? In Wests kop allicht wel, in onze wereld niet. Maar voor de zoveelste keer is het een unicum. Geef hem een kans. Kanye is een aandachtgeile egocentricus, maar ook zoveel meer.