The Last Shadow Puppets: Everything You've Come To Expect
Supergroepen zoals The Last Shadow Puppets hebben het knap lastig. Hun prestatiedruk en verwachtingen liggen namelijk torenhoog vergeleken met de eerste de beste debutant. Bovendien hebben Miles Kane en Alex Turner zich al eens bewezen in supergroepverband, met hun debuut ‘The Age Of The Understatement’ dat hoge toppen scheerde bij het grote publiek. Acht jaar later, met ‘Everything You’ve Come To Expect’ — snap je ’m? — waagt het duo zich nog eens aan het met spring reverb doordrenkte sixtiesgeluid dat we van hen begonnen te — euh — verwachten. In vergelijking met het debuutalbum zijn Last Shadow Puppets nu uit hun ruwe bolster gekropen om af en toe terughoudender, schattiger en afgelikter te klinken. Dan moet het imago natuurlijk compenseren. En dat speels-arrogante toontje opzetten doen Kane en Turner maar al te graag. Al mag er nog geroepen worden, zoals in het voorlopertje van het album ‘Bad Habits’, dat bovendien het meeste hitpotentieel in the long run voorschotelt.
Verder gaan de nummers vaak ten onder aan de gimmick. Zo beschrijven de nummers vaak effectief de James Bond-thema’s, wat nogal dubbelop klinkt in combinatie met de dramatische viool-gitaar-combo dat vaak met de filmsoundtracks ervan wordt geassocieerd. Dat in contrast met ‘The Age Of The Understatement’, dat subtieler omging met die logische link, en vaak ook gewone rockthema’s aanbracht (liefde, seks, drugs, nostalgie, agressie, arrogantie etc.)
Catchy popsongs levert ‘Everything You’ve Come To Expect’ evenmin op. Gewoon. Alles wat we verwacht hadden eigenlijk. En misschien iets minder. Na acht jaar is dat misschien een beetje jammer. Al chance dat de hypemachine wel draait. Want de hoeveelheid geld die achter zo’n release zit, staat evengoed in voor zijn hitpotentieel.