Column: Tieners en hun excessieve likeverslaving

Laten we het nog maar eens over sociale media hebben. “Ja hoor,” hoor ik u denken, “daar zijn ze weer met hun gezaag over die zogezegde zondecaroussel die het internet is.” Inderdaad, goed geraden. Ik wil het met u hebben over een ontwikkeling die ik de laatste tijd bij mijn jongere Facebookvriendjes opmerk. Met jongere Facebookers doel ik op ex-klasgenootjes van m’n broer: pubers van zo’n jaar of veertien, maximum zestien, die vanaf het moment dat ze hun eerste stapjes op onze favoriete sociale netwerksite zetten ook meteen de oudere broers en zussen – en soms zelfs de ouders – van hun klasgenootjes als vriend toevoegden. Ook ik aanvaardde destijds gewoon hun vriendschapsverzoeken: ze waren nog zo klein en onschuldig en ik kende ze vaag. Ik zou er spijt van krijgen.

I want the L!

Als snel werd mijn newsfeed overspoeld met übermelige postjes van dertien- tot zestienjarigen op de prikborden van hun ”bff’s”. “hyee // ge zeit super leuuuk // keb u dood graag // mokkeeuu // mooiee <3 <3” (sic.) Ehm … wat lief? Laat er geen twijfel over bestaan: het is dan wel degelijk ook de bedoeling dat de ontvanger hetzelfde terugdoet voor de zender. Complimentjes vissen op het hoogste niveau, dames en heren. Maar deden wij enkele jaren geleden niet hetzelfde met onze nicknames op MSN, zij het in iets minder extreme mate? Op die leeftijd wou je toch gewoon dat iedereen wist hoeveel échte vrienden je wel niet had, nietwaar? Dus naast het feit dat die oh-zo-lieve posts nogal irritant-amusant voor buitenstaanders en vrij gênant qua spelling zijn, wil ik daar niet te hypocriet over doen. Wat ik gekker vind, zijn dit soort statussen: “Kom chat. Eerst liken, anders niet. Ik kies wie.” Dus: like mijn status en héél misschien, als jij cool genoeg bent, stuur ik je een privébericht. Het vreemde is dat er ook effectief altijd op ingegaan wordt. Echt waar, kindertjes, start gewoon zélf een chatgesprek! Waar zijn we mee bezig wanneer we onze ‘vrienden’ op zo’n manier misbruiken om ons ego te strelen? Of nog “Q&A. vnv 9u.” met in de reacties vijf keer dezelfde “wa vinde van my?”-vraag. Als dat het interessantste is dat jij van je maatjes wil weten, dan stel ik me toch vragen bij jullie vriendschapsniveau.

Arrogantie en onzekerheid

Hoewel deze vorm van extreem likejagen vrij arrogant overkomt, schuilt er waarschijnlijk veel onzekerheid achter. Waarom anders zo fanatiek op zoek gaan naar bevestiging? Jezelf voordoen als een soort ster en je vrienden behandelen als fans, is echter niet de manier om je zelfvertrouwen op te krikken. Het is gewoon stresserend. Wat als niemand je “kom chat”-bericht liket? Of wanneer je zelf geen bericht krijgt? Hoe pijnlijk is het als jouw “wa vinde van mij” niet beantwoord wordt? Begrijp mij niet verkeerd: social media zijn leuk en als we eerlijk zijn, vinden we het allemaal fijn om ‘duimpjes omhoog’ te krijgen, maar deze arrogant-obsessieve manier van smeken brengt meer schade toe aan je zelfvertrouwen dan dat het baat. Dus stop ermee, kindertjes, stop ermee.

”Echt waar, kindertjes. Start gewoon zélf een chatgesprek!”