Lezersbrief (satire)

Beste collegastudenten,

Ik ben bang. Ja, ik geef het toe: ik heb angst. Angst, als ik door drukke straten loop. Angst, als ik door verlaten straten loop. Schrik heb ik, als ik ga slapen, en soms zelfs als ik wakker word. Ik weet het, ik zou niet bang mogen zijn, maar kan je zoiets werkelijk tegenhouden? Ik vrees van niet. Maar, dan vraag ik u, is die angst ook niet gerechtvaardigd? Is het niet normaal dat wij, in deze tijden, het benauwd kunnen krijgen? Natuurlijk wel, want de scenario’s die in onze hoofden afspelen, zijn geen fictie. Zet je tv maar eens aan: ze gebeuren echt, en ze kunnen ook ons overkomen. Tenzij we vroeg genoeg handelen.

Jawel, beste studenten, er is nog hoop. We kunnen er iets tegen doen. En we weten zelfs hoe. De vraag is enkel: durven wij wel? Durven wij handelen? Durven wij ‘nee’ zeggen? Durven wij ons verzetten tegen het kwade? Die vraag stel ik mezelf ook. Als u dezelfde vraag hebt, is er nog hoop, want alles begint met toegeving.

Lang heb ik het niet willen zien. Experts wezen me op de realiteit, maar ik wou niet luisteren. Ik had simpelweg betere dingen te doen. Mij zou het toch niet overkomen, dacht ik. Ik zocht dan maar afleiding om mezelf te sussen. Maar met elke dag die naderde, werd de dreiging groter, en werd het voor mij moeilijker om naar de andere kant te kijken. Tot het tot me door drong: ik sta er niet alleen voor. Ik ben niet de enige met deze vrees. Het hangt boven al onze hoofden. We leven immers allemaal op dezelfde planeet.

Daarom schrijf ik u, iedereen die momenteel dezelfde angst heeft. Geef niet toe, want net zo verliezen we. Sta op en zeg nee. Reik de hand van uw medestudent en zeg nee. Ga zitten en zeg nee. Sla uw boeken open en zeg nee.
Zeg nee tegen uitstelgedrag.

Fuck, heb ik zoveel tijd gestoken in deze brief? Meh, alles is beter dan blokken.