Menubeeldschermen De Brug weg
Het probleem
Vroeger werd het menu van studentenrestaurant De Brug op papieren bladeren getoond, waardoor iedereen probleemloos in één oogopslag kon zien wat de pot schafte. Later verving men die echter door innovatievere flatscreenschermen die garant staan voor ellenlange wachttijden totdat die éne dia met de interessante schotels eindelijk komt. Sindsdien hebben studenten vaak hun ontevredenheid geuit. Maar nu lijken hun jammerklachten eindelijk gehoor te krijgen.
Volgens Petunia Devortere, hoofd van de Cel Innovatie, is het probleem duidelijk: “Die schermen zijn totaal niet innovatief genoeg meer; ze zijn volledig voorbijgestreefd. Dat die niet in de smaak vallen, wijst erop dat we nog harder moeten inzetten op vernieuwing en innovatie, wat overigens twee keer hetzelfde is.” Op de vraag of ze de noden en leefwereld van studenten niet volledig verkeerd interpreteert, antwoordt ze: “Nee kijk, je moet die nieuwe technologiegeneratie nemen zoals ze is hè, je mag hun verschillen niet afkeuren, anders beledig je ze, dat mag je zeker niet doen. Die arme kindjes weten begot niet meer wat papier is, en hun hersentjes kunnen dat ook niet aan dat die beeldschermen in de Brug geen touchscreens zijn, die arme schaapjes staan daar gewoon als gek tegen die schermen aan te swipen!” De studenten kunnen dus duidelijk rekenen op een begrijpende vertegenwoordiger en een aanpak zoals zij die wensen.
De oplossing
We vragen ons toch af hoe men concreet het probleem van de wachtrijen voor de schermen zou aanpakken. Devortere: “Wat saai, “probleem van het wachten”, dat is toch volledig voorbijgestreefd? In tijden van mindfulness moeten we net tijd maken voor onthaasting. Die studenten wíllen net wachten, begrijp je dat dan niet? Je moet die nieuwe generatie begrijpen, hè. En connectiviteit, dat is pas belangrijk. Kijk, die gasten komen net van hun lessen of hebben net gedaan met werken voor hun vakken. Wat willen die dus het allerliefst wanneer ze naar het resto gaan? Verbonden blijven met hun vakken natuurlijk! Allemaal push-berichten van hun vakken zullen ze krijgen, voor ze het menu kunnen bekijken, vanuit de kersverse, nieuwe, geïnnoveerde Minerva-interface, wat trouwens drie keer hetzelfde is!”
Toch vragen we ons af of andere medewerkers van de Cel Innovatie er misschien een andere, misschien minder extreme visie op nahouden. Prudence Vleesschauwer op de vraag wat ze in plaats van de schermen zullen uithangen: “Wat saai, “uithangen”, dat is toch volledig voorbijgestreefd? In tijden van dreadfulness – nee eh, draad-, eh, draadless-, draadlessness, ja dat – kunnen we toch alles virtueel op het oog projecteren van onze studentjes? Die doen alles zo hoor, die kunnen niet meer zonder, echt.” Haar antwoord wanneer we vragen of ze het eten dan misschien ook online zouden kunnen bestellen: “Eèh, wat saai, “eten”, is dat nu niet helemaal voorbijgestreefd? In tijden van tastelessness kunnen we iedereen toch gewoon dezelfde goedkope prut binnenstouwen en de smaak virtueel op hun tong projecteren? Hoera voor de vooruitgang!” De Cel Innovatie ziet het dus bijzonder helder.