Move over Hollywood, there's a new cinema in town!
Er zit iets in het water van Denemarken waardoor de ene geniale cineast na de andere uit de Kopenhaagse kanalen komt gesprongen en de wereld verovert met absurde humor, spannende verhalen en grensverleggende ideeën. En dat doen ze muisstil, maar dodelijk efficiënt.
© Zentropa Productions & Toolbox Film & Topkapi Films
© M&M Productions & Studio Babelsberg Motion Pictures & DCM Productions
Dat de Scandinaviërs niet slecht bezig zijn in het maken van televisie moeten we je waarschijnlijk niet vertellen. Hun krimi’s als ‘The Killing’, ‘The Bridge’ en ‘Borgen’ zijn wereldwijd bekend en rijgen de ene na de andere award binnen. En dat vooral dankzij de Denen, want de titels uit het voorgaande lijstje zijn allemaal gemaakt in Denemarken. Niet enkel op televisievlak steken ze met kop en schouders boven hun buren uit, maar ook op speelfilmvlak. Dankzij de populariteit van het rebelse Dogma 95-verbond, acteurs als Viggo Mortensen (bekend van ‘Lord of The Rings’) en Mads Mikkelsen (bekend van ‘Casino Royale’) en regisseurs Susanne Bier, Joachim Trier, Thomas Vinterberg en enfant terrible van de cinema Lars Von Trier heeft Denemarken internationaal een duidelijke virtuele neonpijl boven hun cinema gehangen. Maar stoefen doen ze niet. Ze maken het gewoon en de ene Deense productie na de andere verovert onafhankelijke cinema’s en dat zonder de grote show van veel glitter en weinig inhoud uit Hollywood. Momenteel spelen ‘Men & Chicken’ en ‘Kollektivet’ en binnenkort komen ook ‘Louder Than Bombs’, ‘Krigen’ en ‘The Neon Demon’ bij ons in de zalen.
“Men & Chicken is veruit al de meest vreemde film van 2016”
Men & Chicken
Men & Chicken is nu al veruit de meest vreemde film van 2016. Geschreven en geregisseerd door de beruchte Anders Thomas Jensen vertelt de film het verhaal van twee broers die zo mogelijk niet harder van elkaar kunnen verschillen. Gabriel (David Dencik) is het kneusje terwijl zijn broer Elias (Mads Mikkelsen in zijn meest onsexy rol ooit) een goedgelovige, misleide seriemasturbeerder is. Wanneer hun vader sterft, ontdekken ze dat hij nog drie halfbroers verborgen hield, samen met een hoopje familiegeheimen die verklaren waren ze zo anders zijn dan normale mensen. En ze zijn anders. De broers hebben geen sociale normen, hebben korte lontjes en in plaats van te communiceren gebruiken ze geweld als iets hen niet aan staat. Aanvankelijk lijkt het slapstick, maar al snel worden laagjes en laagjes weg gepeld waaronder subtiele en absurde humor zitten, rijke innerlijke levens bij deze idiote personages en een heleboel menselijkheid waardoor je zit te supporteren voor deze sympathieke fuck-ups. Het script is briljant en hoe verder de film gaat, hoe vreemder hij wordt, maar ter absolute glorie van het verhaal. Oh, en de titel valt veel letterlijker op te nemen dan je ooit zou vermoeden.
Kollektivet
Al in ‘Jagten’ en ‘Festen’ liet de Deense regisseur Thomas Vinterberg zien hoe genuanceerd hij de emotionele omwentelingen van een hechte groep en uiteenspattende idylles op het grote scherm kan toveren. Die thema’s haalt hij in ‘Kollektivet’ dan ook opnieuw aan. Geïnspireerd door zijn eigen jeugd vertelt Vinterberg over een gemeenschap die in 1975 samen leeft in een groot huis in de buitenwijken van Kopenhagen. Aanvankelijk lijkt de commune van Anna (Trine Dyrholm), Erik (Ulrich Thomsen) en hun tienerdochter mooie idealen als samenhorigheid, onvoorwaardelijke liefde en acceptatie te belichamen, maar hoe meer mensen binnensijpelen, hoe meer ook de realiteit komt aankloppen en het oorspronkelijke gezin kijkt met lede ogen toe hoe ze elkaar beginnen kwijt te geraken. De film is een lange, meesterlijke observatie van het veranderende gedrag van de individuele mens alsook de groepsmens. Het getuigt ook over een vorige generatie en een voorbij tijdperk. Hoewel de film scherp uithaalt naar personages en ideeën, is de film toch zachter, nostalgischer en met meer humor dan we gewoon zijn van Vinterberg en zijn vaste scenarist Tobias Lindholm. Zo verliezen ze wel het potentieel van de interessante donkere hoekjes die ze niet verkennen. Een van de mooiste momenten in de film is wanneer de tienerdochter iets groots over het leven leert. Namelijk dat verandering niet tegen valt te houden. En dat alles vergankelijk is. Net als deze bespreking.