Column

We worden gevraagd geen clichématige columns te schrijven, maar wat is een clichématige column? Zijn columns over seksuele intimidatie in dezer tijden een cliché? Ik besluit ze toch te schrijven. Want naar mijn mening zijn er op dit gebied geen clichés. Integendeel, elke column is een indicatie dat er iets aan de hand is, dat we niet aan het overdrijven zijn. Want dat dacht ik initieel … Dat het aan mij lag, de zwakkeling die ik mezelf achtte te zijn.

Zoals velen stond ik te popelen om aan het nieuwe academiejaar te beginnen. Het enige wat mij nog van mijn Gentse studentenleven scheidde, was een anderhalf uur durende busrit met eindhalte ’t Zuid. Ik had me nog afgevraagd of daar afstappen wel zo’n goed idee was, maar waarom zou ik mij aanpassen en bang zijn in mijn geliefde Gent? Een gedachte waar ik al snel op terug kwam, toen even later een groepje mannen mij omsingelde en de ene na de andere suggestieve vraag op me afschoten. Tot wanneer mijn benen open zijn? Er raasden duizenden verwijten door mijn hoofd maar verder dan “euhm” terwijl ik mijn pas versnelde, kwam ik niet.

Telkens als ik dit achter aankaartte bij gezelschap, kwam dezelfde opmerking terug: “Het waren Marokkanen of Afrikanen zeker?” In het hiervoor besproken geval ging het inderdaad om een groepje Afrikanen. Maar de medewerker van De Lijn die het zo nodig vond om me – zinspelend op de gedrukte tekst op mijn trui – te laten weten dat hij wel eens van mijn “kokosnoten” wou proeven, was blank. En al de mensen rondom mij die alles zomaar lieten gebeuren, waren ook blank. Dat gedrag gaat verder dan huidskleur. Ongeacht wat de gemiddelde HLN-lezer ook durft te beweren.

Indien een uitroep als deze sociale media weet te bereiken, zie je naast voorgenoemde ook nog een andere reactie vaak opdoemen. Dat wij “verbitterde” vrouwen geen complimentjes weten te appreciëren. Dat wij deze aandacht net willen. In die gedachte schuilt al een even groot probleem. Wij zijn immers geen hondjes wiens enige levensdoel bestaat uit (mannelijke) aandacht krijgen. Integendeel, mijn doel bestaat eruit om een succesvol fiscalist te worden en om te schrijven. Kortom, te doen wat ik graag doe. Als ik om dit te verwezenlijken een donker plein moet overbruggen, dan word ik daarbij graag met rust gelaten.

Intussen weet ik dat het niet aan mij ligt. Waar ligt het dan wel aan? Misschien aan de vermeende ongelijkheid van de vrouw? Aan de verwrongen waarden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat het bestrijden van dergelijk ongewenst gedrag een van de grootste uitdagingen voor de stad Gent is en zal blijven. Maak daar misschien eens een agendapunt van. Veilig over straat kunnen lopen ligt me immers een pak nauwer aan ’t hart dan het Optima-schandaal. Maar in afwachting pas ik me wel even aan en stap ik bij Sint-Jacobs af. Misschien ben ik dan toch een zwakkeling.