Schamperlab - Een weekje dakloos

Gefotografeerd door Arthur Joos

Gefotografeerd door Arthur Joos

Uit die inleiding klinkt het heel dramatisch. Maar eigenlijk ben ik gewoon een dramatische persoon. Met een voorliefde voor het woord dramatisch. Dit was de situatie: ik verhuis, ik zet al mijn gerief – inclusief bed – in de garage van mijn nieuwe kot. Zonder erbij na te denken dat ik een bed nodig heb en te lui om mijn bed terug te verhuizen. Eigenlijk de ideale situatie voor deze Schamperlab. Wat zijn de psychologische effecten van dakloos zijn? Een dramatische navertelling. Dramatisch.

Dag 1

Zondagavond. Ik heb een date. De date gaat goed. Berichtje naar de persoon waar ik normaal gezien zou blijven slapen: “Toch niet meer nodig! Bedankt schat.” Een enkel bed met twee personen. Oncomfortabel. Slaapgebrek. Shit, dit is nog maar dag een.

Intermezzo 1

De gemiddelde student heeft 7,5 uur slaap nodig om een beetje deftig te kunnen functioneren. Dat komt omdat het brein een slaapcyclus van ongeveer anderhalf uur een aantal keer doorloopt. Eigenlijk is het dus beter om 6 uur te slapen, dan 6,5 uur. Gewekt worden in het midden van een slaapcyclus zorgt ervoor dat het moeilijker wordt om op te staan. Negen uur is ook een goede optie. Wij verkiezen negen uur.

“Weet je nog, die keer toen we wel zestien uur geslapen hebben?”

Dag 2

Eerste schooldag van het nieuwe academiejaar. “Ah, ja, oké, introductielessen. Skip.” Op drie uur slaap een productieve dag beginnen blijkt moeilijker dan verwacht. In mijn eerste jaar lukte dat nog zo goed. What the fuck, lichaam? Ik dacht dat ik nog vijf goede jaartjes had vooraleer je zou beginnen aftakelen. Ik weet dat ik je niet altijd even goed behandeld heb. Vooral jou niet, liefste lever, maar weet dat je me dierbaar bent. Weet dat als je me echt nodig hebt, dat ik er sta. Weet je nog, die keer toen we wel zestien uur geslapen hebben? Dat was speciaal voor jou, lichaampje. Of die avond waarop ik thee dronk? He? Detoxen, zo beschreef ik het aan jou. Weet je dat nog? Zulke slechte tijden hebben we toch niet beleefd samen? Ik weet dat we het nog langer aankunnen. Als we elkaar een beetje ondersteunen. Sorry voor de wijn die ik momenteel aan het drinken ben. Maar wijn bevat antioxidanten, nietwaar? Stop dus maar al met zagen. Het is uitgebalanceerd.

Intermezzo 2

Een maand lang niet drinken – of detoxen, zoals instagrambitchkes het zouden verwoorden – kan de lever helpen met recupereren. In Scandinavië is het een veelvoorkomend fenomeen. Niet alleen help je je lever een handje, ook is de kans dat je nadien terug evenveel gaat drinken veel kleiner. Gelukkig hebben wij de blok die ons praktisch dwingt om niet te drinken voor een maandje. Ook al heb ik nog nooit gemerkt dat ik daarna minder drink. Maar dat ben ik natuurlijk.

Dag 3

Tijd om een verantwoordelijke student te zijn en naar de les te gaan. Fuck, die zitten al aan pagina 40. Allez, dat is nu toch niet serieus? Examenstress slaat nu al toe. En het is nog maar september. Help. Mijn brein heeft al vijf exitstrategieën bedacht vooraleer het eerste lesuur over is. Mijn dood faken en een nieuw leven beginnen in Mexico – ook wel een klassieker binnen de verdwijncomplotten. Doen alsof ik plots mijn verstand verlies, wat mensen afschieten, en hopelijk eindigen in een psychiatrische instelling. Oke, misschien maar één iemand afschieten, anders beland ik nog een in Dutroux-situatie, en dat lijkt me ook niet zo fijn, zo’n isolatiecel. Misschien ben ik wel de moderne Jack Nicholson uit ‘One Flew over the Cuckoo’s Nest’. Kan toch?

Intermezzo 3

15,1% van de Belgische vrouwen en 11,1% van de Belgische mannen hebben ooit last gehad van een angststoornis. Jonge leeftijd is een risicofactor voor deze aandoening. We spreken voornamelijk over generaliseerde angststoornissen, paniekstoornissen, sociale angst en specifieke fobieën. Pas dus maar op voor angst! Vermijd koste wat kost angst! Een fobie voor fobieën heet trouwens een phobofobie.

“Schamper verplicht me om te gaan feesten’

Dag 4

Schamper verplicht me om te gaan feesten. Zie het artikel over vogelspotten. Of moet ik nu vogelen zeggen? Fuck my life. Ik ben moe, ik haat zetels, ik haat vogels. Slapeloosheid en alcohol samen leiden tot vreemde levenskeuzes. Maar niet heus. Ik steek het gewoon liever daarop dan de werkelijke oorzaak van mijn destructief gedrag te ontcijferen. Of iets minder deprimerend.

Intermezzo 4

Blader door naar p.(op welke pagina dat fucking vogelartikel staat) om meer te leren over waar je kan vogelspotten na een avondje feesten!

Dag 5

Schamper verpest mijn leven. Allez ja, ik verpest een beetje mijn eigen leven. Want ik wou per se naar de persvoorstelling van de nieuwe tentoonstelling in het S.M.A.K. (Te lezen online, by the way. Zelfpromotie is niet hetzelfde als prostitutie. Denk ik. Ik heb deze week fanmail gekregen, dus ik ben echt een zelfpromotiehoer geworden. Aha, mijn woordkeuze verraadt mijn ware gevoelens over zelfpromotie. Het staat dus wel gelijk aan prostitutie. Ik ga deze week Schampers uitdelen in het Glazen Straatje, denk ik.) Ook ben ik in slaap gevallen in ons redactielokaal en vond onze Chef PR het wel fijn om daar een Snapchat van te nemen. Grof.

“Mensen zijn eerlijker wanneer ze moe zijn”

Intermezzo 5

Mensen zijn eerlijker wanneer ze moe zijn. Daarom worden er meer geheimen verteld tijdens laatavondgesprekken. Allez ja, ik heb dat eens gelezen op zo’n #justgirlythings instagrampost of zo. Niets wetenschappelijks aan, en waarschijnlijk ook niet waar, maar ik moet een deadline halen, en heb geen zin om al te veel opzoekwerk te doen.

Dag 6

Victory! We hebben het gehaald. We leven nog. Vrienden zijn blijkbaar vriendelijker als je dakloos bent. Of toch wanneer je dramatisch doet alsof het niet je eigen schuld is dat je dakloos bent. Ik dacht eigenlijk dat het heel leuk zou zijn om een week lang een pelgrimstocht te doen langs de verscheidene zetels van Gent. Blijkbaar was ik vergeten dat ik een heel slechte slaper ben die heel gevoelig is aan licht. Oeps.